7 Cardinal Rules of Life  

Posted by Kokak

Pinorward sakin ng kaklase ku nung hiskul. Cguro eto yung isa sa mga ancient secrets (hmm, ngayun alam ku na, kaya hindi na secret) kung panu maging happy (lol) yung buhay ng isang tao.

1. Make peace with your past so it wont screw up the present.
- nabasa ku din sa isang libro, Make the past as a springboard. Meaning, ahm, d ku din maintindihan yun eh. Eto na lang cguro, d ka talaga mgkakaroon ng tinatawag nilang peace of mind kpag alam mung me mga tao kang nasaktan o kaya eh mga taong nkasamaan ng loob. Mas magiging panatag ang iyong kalooban at pag iisip (peace of mind din kaya yan) kapag alam mung wala kang nasasagasaan o kaya eh natatapakang paa. Mas masarap matulog sa gabi kpag alam mung wala kang kaaway. Alam mung walang mgtatangkang pumatay sayu habang natutulog ka. Sa akin naman, d aku yung klac ng tao na marunong mgtanim ng galit. Ahemm. Maaring galit or inis aku sayu ngayun pero bukas eh mkakalimutan ku din yun. Tsaka d naman talaga aku marunong magalit. Mabait naman talaga aku. Hihihi.

2. What other people think of you is none of your business.
- problema ku to dati. Akala ng mga kaibigan at kaklase ku eh prang cgurado aku sa sarili ku. Na alang insecurities sa katwan. Happy go lucky. Plaging maingay, nakatwa. Pero deep inside, umiiyak aku. Hahahahaha. Joke. Naasiwa aku dumaan sa harap ng maraming tao. Pumapasok plagi sa isip ku na aku yung pinag uusapan nila. Kaya d aku sumasama kapag nagyayaya yung mga kaklase ku na pumuntang mall, magliwaliw, etc. Maliban sa wala naman talaga akung pera eh, andun yung pakiramdam na mga sosyal lang yung mga pumupunta sa mall tsaka tiyak magagara din yung mga damit nila, bka magmukhang pulubi lang aku dun. At tiyak, aku naman pag-uusapan nila. Feeling artista kac ako. D din aku mahlig pumunta sa mga family gatherings, sa mga reunion. Mas nanaisin ku pang matulog kesa mkipag sosyalan. Yung nangyari sakin last last year. Yun yung grabe (nyaaaa). Mga ilang araw din akung d lumabas ng kwarto ku (except xmpre kung kakain o magdidilig aku ng halaman). D dn aku nagsasalita. Buong araw akung tulog o kaya eh inuulit kung basahin yung mga pocketbuks ku. Akala nga nila eh mawawala nku sa katinuan. Alam nyu yung ang daming pumapasok sa isip mu. Mostly eh yung thought na ikaw na yung pinag-uusapan ng buong barangay. yung tipong, “oi alam mu ba, d mkakagraduate c anu, kac ganito, ganyan. Aws, sayang naman. Mabait pa naman yung bata. Uu nga, akala ku ba matalino yun?” at na blind item pa. Dba. Pero nung kinausap aku ni nanay. Tumatak talaga yung sinabi niya. Sabi niya d siya galit sakin, disappointed lang (hahaha). “Pero, kung anu man yung magiging desisyon mu, susuportahan kpa rin namin ng tatay mu. At wag mung iisipin yung sasabihin ng ibang tao. Anu bang pakialam nila? Kac in the end yung sariling desisyon mu pa rin yung masusunod, hindi sa kanila. Ikaw lang yung nakakaalam ng mas makakabuti sayo. Ipakita mu sa kanila na kaya mung bumangon at sa time na yan, ipamukha mu sa kanila kung cnu ka talaga at anu yung kaya mung gawin. At alalahanin mu na yung opinyon mu sa sarili mu ang mas importante at d ang mga wlang saysay na opinyon ng ibang tao.”

3. Time heals almost everythng, give time.
- medu disagree aku d2. Hmmm. Time isnt rily the answer. Yun eh yung will ng isang tao na talagang gusto niya, for example, na kalimutan ang isang tao, o kaya eh magbago or mgpatawad. Kahit mghintay pa siya ng ilang libong taon o kaya eh hintayin niyang pumuti yung buhok niya sa kili kili pra lang mapatwad yung isang tao, kung sa kaloob-looban niya mismo, ayaw niya. Pero medu agree din aku. Hahahaha. Time kac can give us the space to breathe, pra pag isipan yung mga bagay-bagay, pra i-weigh yung situations, i-analyze yung mga nangyari. At pra pahilumin din yung sugat. Masakit kayang palitan yung bandage kapag basa pa yung sugat. Ang hirap dbang i-confront yung isang situation na alam mung sariwa pa rin sa alaala (hahaha) mu yung mga nangyari. Ma ooverride ng emosyon natin yung anu ba talaga yung dapat nating gawin, kung anu ba talaga yung makakabuti sa atin.

4. No one is in charge of your happiness except you.
- Pain is inevitable. Suffering is optional. Happiness is a must. Sabi ng thesis adviser namin. Ala, share ku lang. Hahaha. Ikaw yung gumagawa ng mga desisyon, and that decision can either make you happy or can make your life mesirable. Oha, inglis yun. Siya lang yung ngpapasaya sakin. BS. Havent you heard of self-cultivation? (basta yun yun, hahaha). D natin kelangan ng ibang tao pra lang maging masaya tayo, to feel complete. At tayu lang din yung nkakaalam kung anu talaga yung gusto natin, yung talagang inaasam ng mga puso’t damdamin natin, at yung mga bagay na talagang mgpapasaya (ng tunay) sa atin. Wag nating gawing dahilan ang ibang tao o ang isang sitwasyon pra lang i-justify kung bakit tayu malungkot o naghihirap, kung bakit tayu nasasaktan.

5. Don’t compare your life to others and don’t judge them. You have no idea what their journey is all about.
- don’t judge a book because hindi sila libro at hindi ka rin judge. Bakit d nalang kaya, atupagin yung sariling buhay nila, imbes na yung buhay ng kapitbahay nila? Pero nature na talaga ng tao na makialam o kaya eh maki usyoso sa buhay ng ibang tao. Hinuhusgahan sa sarili nilang PRS (performance rating scale) na cla mismo ang may gawa, base na rin sa kanilang standards. D rin aku naniniwala sa first impression lasts. D mu malalaman yung totoong kulay ng isang tao sa isang tinginan lang. God created us in His own image and likeness. Walang dalawang tao na mgkapareho. Kaya, wag mung ikompara yung sarili mu sa ibang tao, kac you’re you. Oha.

6. Stop thinking too much. Its alright not to know the answers. They will come when you least expect it.
- Mas gumaganda at nagiging exciting ang buhay dahil sa mga sorpresang dumadating. Dba ala ng excitement manood ng isang pelikula kasama ang isang tao na nkpanood na? o kaya eh manood ng isang pelikula na napanood mu na? (pero ginagwa ku pa rin yan, hihihi). The more we think of somethng, the more na nawawala yung focus natin sa kung anu ba talaga yung dapat nating unahing gawin, hanggang sa maging obsess na tayu sa bagay na yun. Halimbawa sa isang exam, kung d mu alam yung sagot sa isang item, magtanong ka sa katabi mu. Hihi. Don’t waste your time sa pgkalikot sa utak mu sa paghahanap ng tamang sagot. Eh panu kung number 1 kpa lang, tas 30 minutes lang yung exam? Oki lang yun kung 1-10 lang yung exam. In the end, mgka-cram ka din kac nga ang dami mu pang numbers na hindi nasagutan, inaksaya mu yung buong panahon mu sa isang bagay, samantalang meron pang ibang bagay, mas importanteng bagay na mas nangangailangan ng atensyon mu.

7. Smile. You don’t own all the problems in the word.
- eto yung motto ku sa buhay. Kahit anung mangyari, wag kalimutang ngumiti. Sa pagkakaalam ku eh nkakahawa din tulad ng yawning ang pag ngiti. Nung hiskul, kahit todo sermon na yung mga madre, kahit umiiyak na yung titser sa harapan, ayun, nkangiti pa rin kmi ng mga kaklase ku. Naalala ku nung 3rd year, talagang in-aanounce yung pangalan namin sa PA. pinapatawag kmi sa principal’s office. Haha. Ang saya nun. High blood to the nxt level yung isang titser. Kahit pumuputak na yung madre, smile pa rin dapat. Kahit palagi akung late (haha), dapat smile pa rin pgpasok ng rum, na parang walang anumang nangyari. Parang it’s a kind of defense mech na rin. Parang nawawala yung anxiety o kaba ku sa ganung paraan. Anu yung point ng pagsimangot sa isang walang kwentang bagay kung alam mu naman na kaya mung maging masaya yung araw mu? Stay positive daw. Wag hayaang gawing mesirable yung araw mu dahil lamang sa nkatapak ka ng UFO ng aso. Pero talagang nkakabadtrip yun, dba. Hahaha. At, madali kang tatanda kpag palagi kang nkasimangot.



Read more...

Hip-hip  

Posted by Kokak

9/20/2008 7:15:59 PM

Enjoy na enjoy talaga yung tita ku sa tuwing nanonood ciya ng hep-hep, hurray!

Pgpatak ng 1230 eh nkapwesto na talaga siya sa harap ng TV at d pwedeng istorbohin. Kahit na lumindol pa o mgkasunog.

Tawa aku ng tawa nung, last week ata yun. Yung mga contestants eh mga dean’s listers. Yung isa ku kasing tita eh talagang npaiyak sa kwento nung isang contestant. Oha. Pinagalitan tuloy aku.

Naalala niya daw aku. Kung sana nka graduate daw aku ng maaga. Kung sana d aku nagloko. Tsaka dapat alalahanin ku plagi yung mga sakrispisyo na ginawa ng mga magulang ku pra mkapag aral aku ulit. Blah blah.

Napapansin ku, ala atang episode na alang umiiyak na contestant (except kung mga artista yung mga guests). Tsaka merong 1 thing in common yung mga contestants. Matagal na nilang pangarap na mkapunta sa show na yun.

D naman sa d ku gusto yung programa. Maganda nga yun eh. Maraming tao yung napapasaya nila. Tsaka marami din yung mga natutulungan nila.

Kelan kaya aku mkakapunta dun at mkapanood ng live?

Mga tao nga naman. Mahilig ikumpara yung kasalukuyang buhay nila sa buhay ng ibang tao. Oki, aminin na natin. Nag-eenjoy tayu sa tuwing me nakikita tayung natatapilok, nadudulas o kaya eh nabubunggo sa mga pintuan. Mahilig tayung makita yung ibang tao na pumapalpak, yung mga taong nagwawala dahil sa matinding emosyon, mga babaeng nagsasabunutan dahil lamang sa mga hindi nahugasang pinggan. At higit sa lahat, yung mga taong umaamin in national TV na kabilang cla sa federasyon. Kaya nga patok na patok yung mga reality tv shows, mga talk shows. Patok na patok yung istorya ng mga nasisirang pamilya dahil sa naligaw sa ibang bakod yung mga asawa nila, mga anak na iniwan ng mga magulang, istorya ng buhay ng mga nagtatrabaho sa isang klab o kaya eh mga batang kalye.

Bat ba tayu nanonood ng mga ganun? Kac mga chismoso talaga tau sa totoong buhay. Kac sa kaloob-looban natin, ngpapasalamat tayu na hindi tayu yung nasa ganyang sitwasyon. At perpekto yung kasalukuyang takbo ng buhay natin. At tsaka prang konsolasyon na rin na kahit me mga palpak sa buhay natin eh hindi masyadong ka-grabe gaya nung sa ibang tao. “Naman, npakamalas naman ng taong yan.” “Buti, d aku yun.” “Ewwww, that is soooooo gross!”.

Voyeurism.

At, suckers din tayu pgdating sa mga cinderella stories. Mapapansin nyu na karamihan sa mga nananalo eh yung mga hindi masyadong nabiyayaan, yung champorado lang yung handa nung pasko. Parang ang bait mu na kapag nka send ka ng isang txt vote o kaya eh nkpagbigay ka ng 1 US dollar sa isang bata na namumulot ng basura. Yung ibang tao bumuboto d dahil sa maganda naman talaga siyang kumanta, sumayaw o umarte. Kundi dahil gwapo/maganda siya, seksi/macho, maganda manamit, etc etc. Its supposed to be a talent show, hindi isang charitable institution.

Patok din yung mga balita sa TV at sa mga newspapers na me mga nagpapakamatay sa pamamgitan pagsinghot ng isang box ng katol, yung isang lalaki na pinasukan ng battery (triple A) sa pwet, yung ginang-rape tapos nilitson at ginawang pulutan. At talagang headlines ang mga yun. Mas importante pa sa ekonomiya ng bansa, mas importante pa sa anu ba talaga yung kasalukuyang estado ng lab layp nina KC at Richard (Gomez).

Pero sasabihin ng iba, anu bang pakialam mu?

Ahm, uu nga no?

Hihihi.



Read more...

Clinically Dead For 16 Hours  

Posted by Kokak

9/12/2008 7:50:11 PM

Medu ampangit ng cmula ng araw ku ngayun. Medu late nku natulog kagabi. Ng-movie marathon pa kac. Tas, ta3 din yung tulog ku. Maya-maya eh nagigising aku. Bumangon nku mga 430. Ang aga. Naligo aku (hihi). At dali-daling nag-abang ng RORO. Mga ala sais na nang me naligaw na RORO kaya, nakasakay aku, (chismosa talaga tong ate ku, panay silip sa pc kung anu ginagwa ku). Nung medu ,malapit na kmi sa syudad eh, tinapik aku nung konduktor. Langhiya, nahulog pla yung psp ku. Ala kac akung dalang bag. Mabuting estudyante. At sinermunan ba naman aku. Ang galing naman. Ke aga aga. Kesyo, alagaan ku daw mga gamit, kesyo mabuti na lng daw at xa nakakita, kesyo mahirap na daw pag nasa syudad na at daming tao, bka iba pa ung nakapulot, kesyo ganito, kesyo ganyan, blah blah blah. Tango ng tango na lng aku. Nung pababa na aku, xmpre nagpasalamt aku ke manong. Me pabaon pa siyang sermon. I-safety ku (direct quote yan) daw mga gamit ku. Maraming salamat manong. Ginawa mung maganda cmula ng araw ku.

Pgdating ng skul, sinita na namn aku ng guard (this time eh totoong guard na). Nakalimutan ku plang hubarin yung hikaw ku. Pasalamat daw aku at ala pang mga pulis-pulisan. Ikalwang sermon pra sa araw na to.

Perfect.

Pgdating ng rum, aba, 730 na (7 klac namin), at 4 pa lng kmi. Naman.

Hanggang mag-8 na eh 16 lang kaming dumating. Uuwi na sana kmi ngunit nakasalubong namin c Kangaroo. Naman, xa pla lecturer namin. Good luck na lng. Kaya, ang ginawa niya, nag check na lng xa ng attendance tsaka lumayas na kami. Me memo pla na dumating kahapon. Imagine ha, kahapon ng hapon. Ala daw klac kac celebration ng arts and sciences day. Naman. Sabi nung isa kung kaklase, masanay na daw aku kac ganun talaga sa skul nila. Late dumadating ang memo. Pag minamalas ka naman. At ina-nounce pa nya sa klac na aku daw nka-top sa exam niya sa midterm. Oha, medu kumalma na rin yung pakiramdam ku.

Alas 9 na. Ayoko pang umuwi. Kakatamad bumiyahe. Kaya, pumunta na lng aku sa shop pra, hulaan nyu. Pra mag-cabal.

Ayoko nang bumalik dun sa mumurahing shop na yun (haha). Ang init, me aircon nga, isa lang. Tas me electric fan, yung parang elisi ng eroplano kalaki. At ang ingay.

Gumawa aku bago character. Hahaha. Ayoko na nung FS. Ampangit. Kaya archer ulit ginawa ku. This time, eto na talaga, pramis. Hahaha.

Nka-usap ku rin c mumay. Ayun, chat2 habang nagcacabal. Tsaka yung kaklase ku nung hiskul. Kamustahan tungkol sa law skul, tungkol sa lablayp niya at sa lablayp ng isa pa naming kaklase. Yes, nakikipag-chismisan din ako.

Pero, yung pag-uusap namin eh mga 20 minutes lang ata or 15.

Wil, ala akung talent sa pakikipag-usap. Ewan ku lang kung me sense din yung mga pinagsasabi ku. Mabuti na lang at pinagtyagaan akung kausapin ni mumay. Hihi. Hindi ku din magagamit na palusot na sabog aku. Kac kahit normal aku at d nkasinghot eh, ganun talaga aku mkipag usap. Sa una, kamustahan muna, pgkatapos nun, ala na. Ala na kung maisip na topic na pedeng pag-usapan. Maliban na lang sa mga chismis. Tungkol sa pagbubuntis ng alagang baboy ng kapitbahay namin. At, kahit isa eh walang bi-ep yung baboy. Isang malaking palaisipan.

Dumalaw na din aku sa FM. Ayun, nag-spam na naman. Me nakilala aku dun, c teka anu ba spelling ng username nun. Nyaaaa. Basta nasa cbox yung name nya. Bisaya din dong. Kaya medu ngkakaintindihan kmi. Pero dyutay lang. Natatawa aku dun sa Jims 5-in-1 coffee. Mapapakape ka sa sarap.

Ang daming isyu. Yoko nang sumali dun. Kac ala naman akung isasabat, dba. Hihi.

Nagtext c Figger. Aba, nagulat aku sa mensahe. Usually kac eh puro mga jokes o kaya eh mga walang silbing mensahe yung pinapadala niya (na gustong gusto ku naman). Pero this time, aba, biglang pumatak ang masagana kung luha sa aking mga mata. Share ku lang:

“Always Consider the long-term effects of your decisions. Don’t let a quick thrill or temporary pleasure ruin the rest of your life. Think before you act”.

Oha, anung masasabi nyu dun? Xmpre, hagalpak na naman aku kakatawa.

Epekto daw yun ng hindi pglabas ng bahay sa loob ng isang buwan. AWOL na rin xa sa pinagtatrabahuhan niya. Hahaha.

Kakamiss din yung mga session namin dati. Konting tiis mga kakosa at, balang araw, tayu-tayo rin ang magkikita sa finals.

I decided to put sa sidebar yung mga mensahe na natatanggap ku mula sa mga kaibigan/kaklase/kakosa/ka-tong its/ka mahjong/kainuman/ka blog (hahahaha). Anu mang pagkakapareho sa ibang blagg! eh d ku sinasadya, at pa-cnxa na. Bunga lamang ito ng mga suggestions ng mga adik kung alaga, Sa Tiyan. Hihi. Wala lang, para kunwari me silbi din tung blagg! na to.

At npakulit ng ate ku. Pasok ng pasok d2 sa rum ku. Nagde-dress rehearsal kac. Magsa-sub teacher xa nx wik. Eh dahil sa npakasupportive akung klase ng kapatid, xmpre bigay naman aku ng mga me sense na mga komento. Tawa aku ng tawa sa sinuot niyang palda. Ate naman. Anu ka ba? Aatend ng bible study?

Oki, basta, dapat maaga akung matutulog ngayun. Yun eh kung d na naman aku mawiwili maglaro ng snake sa cellphone ku.



Read more...

Yellow  

Posted by Kokak

9/10/2008 7:25:32 PM

Ala akung maisipang title sa entry na to, kaya Yellow na lang, sabi ng guardian angel ku (meron pla aku nun). Yun din kac yung kasalukuyang sumisigaw sa headset ku.

Wala akung klac buong araw. Ulit. Pgkamulat pa lang ng mga mata, ku, pagkatapos ku xmpreng magdilig ng mga halaman (basta yun yun), eh nanood aku agad ng dvd. Girl Next Door. Actually, napanood ku na rin to cguro mga last raise to the 3rd power. Kasama ku mga kagrupo ku sa RLE slash mga barkada slash classmates. Noong time na din yun nung na-ban kmi dun sa apartment ng kaklase namin. Ang ingay daw namin.

Nag-cabal din aku. At nkasabay ku (na naman, lol) c kapatid. Me mga bago palang items, at mga ka-ek ekan ang cabal. Buti nkapulot aku dalwa. Sayang din yun, pede daw yun ibenta ng 1 million. Aba, magiging milyonaryo na pla aku. Yun eh, kung may bibili. Pero advised ni kapatid (xa adviser ku pgdating sa cabal) ibenta ku lang daw pag me naghahanap. At kapag me marami na akung pera eh bibili aku ng motorcycle (astral bike daw yun) o kaya eh skateboard (astral board din yun). O d kaya eh bibili din aku ng pet kagaya ng kay kapatid, c Munting Kaibigan. Isa lang masasabi ku, inggitero talaga aku.

Nga pla, ganda ng youtube vid ku no? Silly Love Song ni Paul McCartney. Nakita ku lang yan kanina sa Myx, nagandahan aku.

Eka nga, ang mga in lab lang ba ang pwedeng makinig o kumanta ng mga lab songs? Uu, adik na tanong to. Eh sa adik din yung nagtatanong eh.

Sa buong buhay ku eh d ku pa talaga (pramis) naranasan ng tinatwag nilang ma-inlab. Simpleng paghanga, daming beses na. Pero yung tumutulo yung laway o kaya eh natatalisod pag nkikita ang iniirog eh, indi pa. Infatuation, cguro uu.

Pag me nakikita akung magsing-irog sa kalsada, sa mga jeep, sa plaza, sa tricycle, naghoholding hands, npaka-sweet, d ku mapigilan na mag-ewwwww. Lol. Inggitero.

Alam ku, karamihan sa mga ka-edad ku ngayun (12-15 years old) eh nka-isa mn lang o kaya eh nka-isang dosena nang kasintahan. Aku, bokia.

Kaya nga minsan pumapasok sa isip ku, eka, normal ba aku? Inay, tao ba ku?

Ito yung sagot, panu ka mgkakaroon ng iniirog, me niligawan/nililigawan ka na ba? Yun yun.

Aku kac once alam ku na , parang me nabubuong feelings (haha) aku sa isang tao, teka, back off muna, magkakape muna aku. Marami ring baka (kung minsan naman eh mga kalabaw din o kaya eh kambing) ang pumapasok sa isip ku. Bka iba type nito, baka mgkaibigan lang tlaga turing nito sakin. baka mapahiya lang aku nito. Baka, kambing, kalabaw.

Pero, sumisingit talaga yung sinabi ni mumay. Pgdating daw sa love na tinatwag, parang whole package na yan eh. Kasama na jan yung tinatwag nilang hurts and pains, at kung anek-anek pa. Dapat daw, handa tayong harapin yung magiging kalalabasan nito. Tanggapin ang kung anu mang magiging hatol ng hukuman. Oki lang daw yung masaktan, yung mgmukhang tanga, alang-alang sa walang kamatayang pag-ibig. Pero, pra sa akin, para lang yan sa mga me guts, sa mga makakapal ang mukha (joke lang), sa mga matatapang. Eh, panu naman yung pra sa mga bahag ang buntot? In short sa mga torpe. Kaya nga daw eh, kung talagang mahal mu isang tao, kahit anung bagyo o lindol ang dumating, kahit sakupin pa ng mga Brahmin ang mundo, gagawa at gagawa kpa rin daw ng paraan to be with the one you love. Naks naman.
The juice is worth the squeeze daw.

Kung anung itinanim, ay yun ring ang iyong aanihin. Pero pede ka namang bumili sa grocery store, o kaya eh humingi na lng sa iba. Dba.

Kac in the end kahit na nagmukha kang engot, at least ginawa mu naman yung best mu (parang reality tv show). At hindi ka magsisisi sa huli. Kung bakit d mu ginawa ang ganito, d mu ginawa ang ganyan. And so on en so forth.

Sa mga priorities naman sa buhay, xmpre iba iba din yung tao (letse talaga tong monitor na to). Yung iba, trabaho/career/pamilya/image/etchos yung inuuna bago ang kung anupaman, yung iba naman, nasa top 1 ang lovelife. Oh dba. Sosyal.

Cguro sa ngaun, career ku muna yung uunahin ku. Xmpre, anu ipapakain mu sa pamilya mu kung ala kang trabaho. Pero ang bilis naman, pamilya na agad yung pinag-uusapan. Cge, anung ipapang libre ku sa pamasahe sa jeep? Sa pedicab? Ang mahal na kaya ng pamasahe ngaun. Anung ibibili ku ng siomai? Ng kape? Ng hotdog with bacon? Ng chili cheesedog?

Xmpre, uunahin ku muna sarili ku. Anu cla, sinuswerte?

Sa totoo lang, d ku talaga nakikita sarili ku na nasa isang relasyon. Maybe eto talaga yung tadhana ku. Me iba na tinadhana na maging mahusay na doktor. Mahusay na manunulat, mahusay na mgnanakaw, mahusay na modelo sa isang photoshoot na ang concept ay nudity, at mahusay na bold star.

Masaya pku sa kasalukuyang estado ng buhay ku, specifically ang estado ng puso ku. Sa kasalukuyang takbo ng buhay ku. Dba. Masyado pa akung bata, ni hindi ku pa nga alam panu itali yung shoe laces ku, (ala naman talagang shoe lace ung sapatos ku).

Second, ung character ku sa cabal. Kahit low lvl pa lng yun, mahal na mahal ku yun. Kakaibang ligaya at self-realization ang naidulot nun sakin. Dun ku nalaman ang tungkol sa self-awareness at opening my heart.

Amen.



Read more...

StoryLand  

Posted by Kokak

8/30/2008 7:32:19 PM

Biyernes pa lang tinext na ku ng ate ku na sasamahan ku daw siya pra sa regular check-up niya, tapos ililibre daw niya aku ng sine. Manonood daw kami x-files. Xmpre, umuo aku agad. Basta libre, d ku inuurungan. Magkikita na lang daw kmi sa siyudad.

Nauna akung nakarating sa kanya, mga isang oras pa yung paghihintay ku. Mga babae talaga. Kaya, nagcabal muna aku. Sayang ang oras.

Andun na daw xa sa mcdo, kakain muna. Pagdating ku dun, kasama pla niya yung anak niyang 1 year old. Ayaw umalis sa kanya nung nakitang nakabihis galore ang nanay niya. D na lang daw siya magpapa-check up.

Kaya, ang nangyari, naging yaya aku for a day.

Pumunta kaming mall. Tae yung kapatid ku, pinipilit akung samahan yung pamangkin ku na sumakay sa mini-ferris wheel. Naman ate, abot na ng ulo ku yung bubungan ng ride, tsaka, natatakot din kaya aku, bka maputol yung mga cable. Yung pamangkin ku naman, nawili sa mga ilaw-ilaw. Kaya medu na konsensiya naman aku. Kaya, nagsuggest na lang aku na sa carousel na lang. So, yun, go kami sa carousel. Naalala ku, grade 5 pa ata nung last na sumakay aku ng carousel. Sa perya pa yun sa bayan. Kaya, medu nag-enjoy rin aku. Hihi.

Next na pinuntahan namin eh yung prang tren-trenan (na parang tren, na mukhang tren na parang hindi). Enjoy na enjoy naman yung pamangkin ku. Aku naman, medu sumakit yung tuhod ku. At kelangan kung pagkasyahin yung d naman masyadong kalakihan kung katawan sa maliit na espasyo, habang kalong-kalong yung pamangkin ku.

Last na lang daw sabi ng ate ku, sa mga laruang eroplano, motorsiklo, jet plane, at mga pato.

Nung nasa laruang eroplano na kami, xmpre nakatayo aku katabi nun, kac hinahawakan ku yung likod ng bata at bka mauntog yung ulo niya sa manibela (kunwa-kunwarianng manibela). Nung umandar na, langhiya, nauntog yung ulo ku sa pakpak ng eroplano. Atras-abante pla yung andar ng eoplano. Akala ku, taas-baba lang. At talagang me tunog. Tawa ng tawa yung ale sa kalapit lang na ride. Sama ng tingin ku sa kanya. Ang sakit kaya. Na-istorbo yung siesta ng utak ku.

Sumakit mga kamay ku kakabuhat sa bata. Yung libre ku (sana) pelikula eh nauwi sa pagya-yaya ku.

Pero all in all, nag-enjoy naman aku. Kac nakasakay aku ng carousel at tren-trenan. Pero, xmpre dahil nakasama ku rin yung pamangkin ku.



Read more...

Midterm Sa Econ  

Posted by Kokak

Doble kayod aku, kac mga ilang meetings akung absent. Pero sabi naman ng kaklase ku, mabait naman daw c maam. D naman daw siya nangbabagsak ng estudyante. Mabuti naman. Hihi.

2 areas yung exam. First is yung theories (taxation tas health care system). The second, computation ng income tax. Yung computation, next week pa. Kelangan ku ding pag-aralan yun. Naman. Pero, open notes daw yun. Cge, cge. Wala akung notes dun.

Maaga pa lang, nasa skul na ku. 230-4pm, computer subject. Next week na lang daw magbibigay ng exam c sir. Practical exam. Excel. Ilang oras kaming naghintay ke ginoong titser, 330 xa dumating. Sulat sa greenboard, pa-cute sa mga nagpapacute ku ding mga kaklase, sulat ulit sa greenboard. Sir, naman, maglelecture kba o magpapacute na lang habang buhay? Ang init2 pa ng rum. Yung katabi ku nga, nkatulog na. D ku alam kung panu nya na-manage na makatulog sa ganung kainit na panahon. Aku naman, kunwari nakikinig pero, nagte-text pku sa kaibigan ku na nag-iimbita sa despidida ng isa pa naming kaibigan. Pupunta na kac xa sa Singapore. Sosyalan. So yun, 10-minute intro about MSAccess, tas pinaalis na kami. Naman. Nag-intay kami ng ilang oras, tas yun lang?

Me ilang minuto pa bago, yung next na subject. Kumain muna aku, pra maging handa sa susunod na bakbakan.

Umakyat na ku sa room. 4th floor. Kaharap ng bintana eh, dagat. Kaya medu masarap simoy ng hangin.

At me pumasok na lalaki. Kala ku estudyante. Check ng attendance ng mga titser. Excuse me, ikaw yung magbibigay ng exam? At ang sosyal na sagot: Yeah. Walang kangiti-ngiti. Hmm. Wala daw c maam, me emergency daw sa bahay nila. So yun, arrange na ng upuan. Pra mas accessible sa pangongopya. Hihi.

Mahilig lumabas ng rum yung c Mr. Proctor. Nakikipag-chikahan sa kung cnung makita nya sa labas.

Pagkakataon na. hihi. Yung iba, pasimple lang na binubuksan yung libro, yung iba, ayun talagang nkabuyangyang yung libro sa harapan nila. C Mr. Proctor naman, parang walang pakialam. Oblivious sa mga nangyayari sa palibot niya.

Yung iba naman, halos kopyahin na lang yung lahat ng sagot, pati pangalan.

Me side comment pa yung isa kung kaklase na d daw siya sanay na nangongopya.

Cheating (daw) dated million years ago. Nung d pa uso ang Ipod at T-Back. Nung ang diaper eh mga dayami lang.

May mga iba talaga na umaasa na lang sa grasya na dadating. Nkahiga buong araw, nagbibilang ng mga poste o kaya naman eh ng mga dumadaang sasakyan.Yung iba naman eh nag-eenjoy sa paboritong hobby ng mga pinoy. Ang unprotected sex. At pag me masamang mangyayari, sisisihin agad ang ibang tao o kaya ang gobyerno.

Kaya hanggang ngaun d pa rin umuunlad ang Pilipinas. Kulang talaga sa mga seryosong tao ang bansa natin. Kahit ilang beses na tayung nagmartsa sa kalsada pra sa pagbabago, ganun parin ang nangyayari.

Kaya merong nang-uuto dahil merong nagpapa-uto.

Kaya ipinagpapatuloy ng iba ang mga ganung gawain dahil me mga taong pinapabayaan at isinasawalang-bahala na lang at parang walang anumang nangyayari. Nagbubulag-bulagan.

Sasabihin ng iba, sus, pangongopya lang naman eh, npkaliit na bagay. Pero aalalahanin natin na big things come from small packages, este, sa maliliit nagccmula ang mga malalaking bagay. Sa mga simpleng bagay nag-uugat ang mga naglalakihan at kahindikhindik na pangyayari. Gaya halimbawa ng kapitbahay nmin dati. Sa simpleng pandesal lang, imadyinin mu. Isang maliit na pandesal. Ikinamatay niya. Nabulunan. Nakalimutan nyang nguyain yung pandesal. Isinubo ng buo.

Dapat kung gusto natin ng pagbabago, dapat magsimula muna ito sa ating mga sarili (yun eh kung gusto talaga nating magbago).

Ang anumang gawain nung pagkabata, dala hanggang pagtanda. Ang disiplina eh nagsisimula sa bahay. Kung anung nakasanayan na, madadala at madadala mu talaga kahit san ka man magpunta. Aanhin mu pa ang damo, kung ang garden mu naman ay sementado. Aanhin mu pa ang damo, kung d ka naman kabayo. When I was born, I was a baby. Wala lang, mga koleksiyon ku lang yan ng mga quotes. Enge aku number mu, at ifo-forward ku sau yan. At marami pku nyan dito.

So yun, mula pangongopya, nauwi sa paghahanap ku ng textmate.



Read more...

Bus  

Posted by Kokak

Miyerkules. Walang pasok. Pero kelangan kung bumalik sa skul pra mgbayad ng tuition fee. Midterm na kac bukas.

Magre-review na naman aku. Doble kayod. Yung exam ku kac bukas eh mga 10 meetings na ata na d aku umaatend. Haha.

Hindi natanggal ng malamig na tubig yung antok ku. Kaya habang naka-upo aku sa waiting shed, nag-aantay ng bus eh, panay yung hikab at beautiful eyes ku.

Pag-akyat ng bus, deretso upo, saksak ng headset sa tenga, tas tulog.

Tulog aku palagi kapag nasa biyahe. Basta’t me nakasaksak sa tenga ku, oki na yun.

Minsan naman, hindi maiiwasan na me mga “modern preacher” na umaakyat ng bus pra ibahagi ang mga salita ng Panginoon. Sa unang tingin pa lang, akala mu na kung cnung nagta-trabaho sa isang malaking kompanya. Nka-long sleeves pa kac, at yung iba naman eh nka-kurbata pa. Parang aatend lang ng meeting. At me attache case pa. Sosyal. Wala naman akung angal o reklamo sa mga ganun. Ang kinaiinisan ku lang eh pagkatapos mag-sermon eh bawat pasahero bibigyan ng sobre. Donation lang po. Naman.

Kaya ang ginagawa ku minsan, kunwari tulog aku. O kaya naman eh busy kunwari sa binabasa ku at wala akung naririnig. Malas mu lang pag nasa harap mu mismo yung nagser-sermon.

Kung hindi ku talaga maiiwasan eh, nagbibigay naman aku. Limang piso.

Naalala ku nung hiskul (eto na naman po kami). Yung titser namin sa CLE. Yung magiging final exam daw namin eh, sasakay kami ng bus at magpreach. O kaya naman eh, sa gitna ng plaza, at parang baliw na sisigaw na, The End Is Near, Repent, My Brethren. Xmpre, first year pa lang kmi nun. Aba at talagang sineryoso namin yun. Sa mabuting palad, eh, d naman yun natuloy.

Pero nung 4th yr na kami eh, sumali aku sa Student Catechist Org (xmpre, lol). Pupunta kami sa ilang piling public skul sa bayan pra magturo ng catechism (maswerte cla). Titser-titseran yung drama. Pero bago yun, me seminar muna sa skul. Sleepover. Parang recollection. Self-awareness activities, mga kadramahan ng mga madre. Sumali lang aku dun pra me award aku pg-grauate. Student Catechist Of The Year.

Pero masaya naman yung experience na yun. At dun ko realize, d talaga aku pwedeng maging titser.

Balik tau dun sa bus na sinasakyan ku. Napansin ku na me sticker na nka-paste sa pintuan. “Prepare To Meet Thy God”. D ku alam pero parang bigla akung kinabahan. Haha. Prang yung byahe na yun eh siyang maghahatid sa amin sa langit ng wala sa oras.

Naisip ku, handa na ba akung mamatay? (Nag-isip pku, mga 30 minutes) Xmpre hindi pa. D ku pa nga nakikita yung magiging produkto ku, kung meron man. Tsaka d pa talaga aku handang makipag-socialize kay San Pedro. Wala akung isasagot sa kanya pag tinanong na niya kung anung mga nagawa ku nung nabubuhay pa ako. Matatanggap kaya niya pag sinabi kung, nagbigay aku ng limang piso dun sa nag-sermon sa bus? Nung naghulog aku ng piso sa donation box sa simbahan, last-last year?

Madami pa akung gustong gawin sa buhay ku:

1. Gusto ku pang maglaro ng Krazy Kart ng lvlup games.
2. Gusto ku pang maglaro ng cabal (sa bagong server nito)
3. Gusto kung makitang lumaki yung mga pamangkin ku.
4. Gusto kung makasakay ng roller coaster.
5. Gusto kung makita aku ng aking mga magulang na umaakyat ng entablado habang tinatanggap ku ang aking kauna-unahang Oscar award.. Cge na nga Famas na lang.
6. Gusto kung basahin lahat ng libro ni dean koontz.
7. Gusto kung makakita ng snow..kung papalarin..kung hindi naman, cge, mga buhangin na lang.
8. Gusto kung maranasan ang aking unang halik.
9. Gusto kung makitang umuunlad ang pilipinas.
10. Gusto kung makita yung ending ng Digimon Frontier. At yung bagong, Digimon Savers.
11. At marami pang iba…

Mga bagay na gusto kung patunayan sa ibang tao, at sa sarili ku. Na kaya kung gawin, at panindigan ang anumang desisyon na tatahakin ku.

Higit sa lahat, gusto kung itama yung mga pagkakamali na nagawa ku dati. Sana, maging matino na yung pag-iisip ku. Sana maging tama na yung mga gagawing kung desisyon. Sana tama yung desisyon ku na palitan yung cover ng nag-iisa kung notebook.

Dati winnie the pooh, ngayun, hello kitty.


Read more...